«انَّ هذَا الْقُرْآنَ یَهْدی لِلَّتی هِیَ أَقْوَمُ وَ یُبَشِّرُ الْمُؤْمِنینَ الَّذینَ یَعْمَلُونَ الصَّالِحاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْراً کَبیراً»[1]
«این قرآن، به راهى که استوارترین راه هاست، هدایت مى کند و به مؤمنانى که اعمال صالح انجام مى دهند، بشارت مى دهد که براى آنها پاداش بزرگى است.»
«مزه» تا «خوشمزه»
ذائقه سازی اولین گام فرهنگ سازی است. هم چنان که غذای خوب را تا مزه نکنی، خوشمزدگی آن آشکار نمی شود. و هرگاه خوشمزگی غذا در ذائقه ها به یاد می ماند، همگان با میل و رغبت رو به سوی آن می اورند.
برای انس با قرآن نیز باید از«شنیدن» و «خواندن» آغاز کرد. مزه «شنیدن» تمایل روح و جان و افق فکر و اندیشه آدمی را به سوی «شنیده» ها می کشانند. و مزه «خواندن» نیروی درک و حافظه را با «خوانده» ها مانوس می کند. به طوری که با شروع شنیده ها و خوانده ها ادامه قبلی ها در ذهن مرور می شود. این همان مرحله اول «انس با قرآن» است.
